Nora van Krimpen neemt het niet nauw met de werkelijkheid. Ze opereert op de grens van waar en niet-waar, wel te verbeelden, te bevatten, dus realistisch als sciencefiction. Met grote precisie maakt ze van dode materialen cellen die samen een organisch geheel moeten vormen: voorwerpen, nieuwe levensvormen. Oneetbare ingrediënten voor iets dat er eetbaar uitziet.

De ingrediënten van het beeld voor de Beeldentuin zijn nog  in de maak: ‘keramische schubben die ik straks als dakpannen om een ribbenkast van draadstaal bevestig’, legt ze uit.

Computerplots dienen als patronen voor de schubben. Tegen de wand staat de uitslagtekening voor het geraamte. 

Er lijkt nog veel te doen om het op tijd klaar te krijgen, maar Nora blijft relext. In haar hoofd is het namelijk al klaar. Ze hoeft het alleen nog maar te maken.

‘Als wij geen fantasie hadden gehad, was er nooit vuur geweest, nooit wapens, nooit penicilline. Ook het schrift is niet vanzelf gekomen, om van het wiel nog maar te zwijgen.’

‘Wanneer wordt iets iets bestaands? En bestaat er überhaupt iets echts? Of is alles wat we om ons heen zien ontsproten aan onze verbeelding en is er eigenlijk iets heel anders?’

Boven de snijplots die model staan voor de keramische schubben

Onder: uitslagtekening voor het skelet van het object voor de Beeldentuin.