Els Molenaar-Gazan begon haar carrière ooit als balletdanseres. Met dansen is ze gestopt toen de kinderen kwamen. Sindsdien vertaalt ze de bewegingen die ze in zich voelt in steen, brons, tekeningen en wandkleden.

Els wordt gedreven door haar verleden. Haar uitingen verbergen herinneringen en tonen vreugde, verdriet, vrijheid en gevangenschap.

Ze kan daarom moeilijk afscheid nemen van haar werk, want het zijn de stukken van haar leven.

Als zeven maanden oude baby werd zij in 1941 ondergebracht bij een gezin om deportatie te voorkomen. Een deel van haar naaste familieleden overleefde de oorlog niet.

Haar hele leven voelt ze zich sindsdien te gast en dankbaar voor alle mensen die zich over haar ontfermden. 

Om het verlies een plek te geven, stelde ze zichzelf de opgaaf om alle kinderen die in de oorlog leden te tekenen. Enkele jaren geleden kwam ze tot het besef ze klaar was; niet omdat ze alle kinderen had getekend, maar omdat ze het een plek had gegeven en deze therapie niet meer nodig had.